هر گاه در عقدنامه ذکر شده باشد مهریه فلان میزان و به صورت عندالمطالبه است یعنی از زمان عقد و ثبت آن در سند ازدواج زن مالک مهریه شده و مرد بدهکار به زن.در اینخصوص قانون مدنی ایران در بحث مهریه مقرر نموده که اگز زن از مرد تمکین ننموده و به عبارتی عقد منعقد شده ولی رابطه خاص زناشویی هنوز میان آنها واقع نشده باشد زن می تواند از مرد تمکین نکرده تا زمانی که تمام مهریه خود را مطالبه نماید در این صورت زن می تواند علیه مرد در دادگاه خانواده اقدام به طرح دعوای مطالبه مهریه نماید.معمولا به این دوران دوران نامزدی گفته می شود البته در عرف اما از منظر قانونی نامزدی به دوره قبل از عقد که جهت آشنایی طرفین و خانواده ها است اطلاق می شود.در دوره عقد و یا همان نامزدی عرفی که دختر و پسر زیر یک سقف نرفته اند اگر دختر همچنان باکره و دوشیزه باشد می تواند همه مهریه خود را مطالبه نماید و مهریه وی نصف نمی شود چون قصد طلاق و جدایی ندارد اگر جدایی و طلاق واقع شد اگر تمام مهریه را دریافت نموده باشد باید نصف آنرا به مرد مسترد نماید.مرد باید تمام مهریه را بدهد حتی اگر قسط بندی هم شده باشد نمی تواند زن را الزام به تمکین کند.در این شرایط نفقه زن قطع نمی شود و با وجود عدم تمکین نفقه به او تعلق می گیرد. اگر مرد نفقه نداد با وجود استطاعت مالی زن می تواند از دادگاه او را الزام به پرداخت کند در صورت عدم انجاام تعهد زن می تواند از طریق دادگاه خود را مطلقه نماید.